Rejestry spraw karnych, akta spraw testamentowych, spadkowych, opiekuńczych, alimentacyjnych, odszkodowawczych, własnościowych, sprostowania aktów stanu cywilnego, rejestry (egzekucyjne, familijne, sporów cywilnych, nakazowe, spadkowe, małżeńskich praw majątkowych, upominawcze).

Organy wymiaru sprawiedliwości byłego zaboru pruskiego zostały przejęte przez Rzeczypospolitą Polską z dniem 1 stycznia 1920 r. na mocy art. 16 ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 r. o tymczasowej organizacji zarządu b. dzielnicy pruskiej (Dz.U. 1919, nr 64, poz. 385) oraz rozporządzenia Ministra byłej Dzielnicy Pruskiej z dnia 15 grudnia 1919 r. o przejściu wymiaru sprawiedliwości w obszarze byłej dzielnicy pruskiej na Rzeczypospolitą Polską (Tygodnik Urzędowy, 1919, nr 70, poz. 180). Sądownictwo funkcjonowało początkowo w oparciu o niemiecką ustawę o ustroju sądownictwa z dnia 27 stycznia 1877 r. wraz z późniejszymi zmianami z 1898 r. i 1909 r., do których w latach 1919-1922 wprowadzono liczne zmiany. Językiem urzędowym sądownictwa został język polski, z tym że dopuszczano pewne odstępstwa. Sądy powiatowe (które zastąpiły dotychczasowe Amtsgerichty) były sądami I instancji, podległymi sądom okręgowym. Rozpatrywały one drobne sprawy cywilne i karne oraz odwołania od wyroków sądów pokoju. W sprawach cywilnych sędziowie powiatowi orzekali jednoosobowo, natomiast w spawach karnych powoływano przy sądach powiatowych sądy ławnicze. W ich skład wchodził jeden sędzia sądu powiatowego oraz dwóch ławników, wybieranych przez specjalne komisje na podstawie przygotowywanych administracyjnie spisów osób. Na mocy rozporządzenia z dnia 15 grudnia 1919 r. na obszarze sądu powiatowego, w miarę potrzeby, mogły być tworzone sądy pokoju w miejsce lub obok sądów ławniczych. Ministerstwo Sprawiedliwości mogło również powierzyć sędziom pokoju orzecznictwo w sprawach cywilnych w zakresie właściwości sądów powiatowych. Sądy pokoju składały się z przewodniczącego i dwóch ławników, z tym, że od przewodniczącego nie wymagano kwalifikacji prawniczych. Sądy powiatowe kierowane były przez mianowanych naczelników lub sędziów, którym powierzono sprawowanie naczelnictwa. Naczelnik nadzorował pracę niesędziowskich urzędników sądu, natomiast władzą nadzorczą dla sędziów powiatowych (jak i również dla pozostałych pracowników sądu) byli prezesi właściwych sądów okręgowych. Sądy powiatowe zostały, w ramach ujednolicania sądownictwa w Polsce i likwidacji odrębności porozbiorowych, zastąpione z dniem 1 stycznia 1929 r. przez sądy grodzkie (Dz.U, 1928, nr 12, poz. 93). Sąd Powiatowy w Krotoszynie rozpoczął działalność 1 stycznia 1920 r., na mocy ww. ustawy z 1919 r. oraz wykonawczych rozporządzeń Ministra byłej Dzielnicy Pruskiej. Obejmował swoją działalnością powiat krotoszyński, podlegając jurysdykcyjnie Sądowi Okręgowemu w Ostrowie Wielkopolskim i Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu. Z dniem 1 stycznia 1929 r. został przekształcony w Sąd Grodzki w Krotoszynie.