Na zawartość zespołu składają się księgi protokołów rady pedagogicznej, kronika szkoły, plany pracy, arkusze ocen, egzaminy dojrzałości i prace maturalne, sprawozdania roczne /1924-1934/.

W 1898 roku władze rosyjskie powołały w Warszawie I Szkołę Czteroklasową Miejską. Poziom nauczania zbliżony był do pierwszych czterech klas gimnazjum rządowego, a więc ukończenie tej szkoły umożliwiało pracę jedynie w pierwszej randze urzędniczej. Aby dać absolwentom szersze możliwości zatrudnienia, otwarto warsztat kartonowo – introligatorski. W 1913 roku szkołę przekształcono w I Warszawską Wyższą Szkołę Początkową. W 1919 roku szkoła przeszła pod kierownictwo władz polskich. Zarządzono przeprowadzkę z siedziby przy Hortensji 2 ma ulicę Chłodną 37. W 1921 roku 4-klasowe szkoły miejskie przekształcono w 8-letnie gimnazja. Tak powstało I Gimnazjum Męskie o typie przyrodniczym. W 1923 roku I Gimnazjum Męskie Magistratu m. ST. Warszawy przeniesiono do gmachu przy ulicy Młynarskiej 2, którego budowa rozpoczęła się w roku 1912 według projektu znakomitych polskich architektów – Mikołaja i Tadeusza Tołwińskich. W 1928 roku szkoła otrzymała imię Jenerała Józefa Sowińskiego. W tym samym roku Koło Opieki Rodzicielskiej ufundowało sztandar. Do roku 1922 dyrektorem gimnazjum był Kazimierz Wędrychowski. W roku 1923 funkcję tę objął doktor filozofii Emanuel Łoziński, wybitny pedagog i osobowość. Zgromadził on wspaniałą kadrę nauczycielską, do której należeli m. in. geograf prof. Feliks Różyczki, polonista prof. Bohdan Suchodolski, matematyk prof. Alfons Paszke, ksiądz prefekt Kazimierz Wasiak oraz ciesząca się najdłuższym stażem pracy w szkole, prof. Ludwika Kolczyńska, polonistka. Szkoła przodowała w rankingach szkół warszawskich pod każdym względem. Na ten stan rzeczy miały niewątpliwie wpływ: dbałość o poziom nauczania i zdrowie fizyczne uczniów, kadra pedagogiczna, inicjatywy rodzicielskie, współpraca z opiekunami i fundatorami, eksperymenty pedagogiczne, angażowanie w życie szkoły wychowanków, wyposażenie szkoły (nowoczesny sprzęt naukowy, obserwatorium astronomiczne, ogródek botaniczny), różnorodność zajęć (koła zainteresowań, PCK, LOPP, Koło Straży Przedniej, Koło Ligii Morskiej i Kolonialnej). Szkoła posiadała też tzw. osiedla szkolne – zorganizowane szkoły w plenerze. Były to dwa świetnie wyposażone ośrodki, w Mieni koło Warszawy oraz w Gawrychrudzie nad Wigrami. W trakcie roku szkolnego każda klasa spędzała tam dwa tygodnie w ciągu roku szkolnego. Rok 1939, po wybuchu II Wojny Światowej, to aresztowania nauczycieli. Na Pawiaku osadzono dyrektora Łozińskiego, prof. Chełmińską, prof. Dudziankę, prof. Różyckiego. 15 listopada 1939 roku okupant niemiecki zamyka szkoły. W pierwszych dniach grudnia, po wyjściu z aresztu dyrektor Łoziński organizuje tajne nauczanie. Na początku 1940 roku powstają tajne komplety I Miejskiego Gimnazjum i Liceum. 1 września 1940 roku okupant zezwala na zorganizowanie Kursów Przygotowawczych do Szkół Zawodowych II Stopnia, w myśl stwierdzenia Niemców, że „ w byłym państwie polskim był przerost inteligencji, zaś brak dobrych fachowców”. W ramach Kursów, przy Młynarskiej powstaje Szkoła Chemiczna i Szkoła Dokształcająca, która była prowadzona razem z tajnym nauczaniem. W 1942 roku Niemcy zajęli gmach przy Młynarskiej, w związku z tym szkołę przeniesiono na ulicę Chłodną 37. W okresie okupacji zarówno nauczyciele jak i uczniowie szkoły brali udział w walce z okupantem. Na początku rozprowadzali informacje z nasłuchu radiowego, potem brali udział w akcjach sabotażowych i walce zbrojnej, często płacąc własnym życiem. Dwa miesiące po opuszczeniu przez Niemców Warszawy, dnia 28 marca 1945 roku zebrała się Rada Pedagogiczna z dyrektorem Emanuelem Łozińskim na czele, by rozpocząć działalność szkoły w powojennej Polsce. Od 1945 roku I Miejskie Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Gen. Sowińskiego otworzyło swoje podwoje dla dziewcząt. W roku szkolnym 1945/1946 w szkole uczyło się 468 osób, w tym 287 dziewcząt. W tym samym roku rozpoczęły się naciski na kadrę pedagogiczną ze strony władz. Pojawił się proces centralnego kierowania światopoglądem młodzieży. Życie szkoły stawało się coraz silniej związane z polityką. Naciski władz centralnych skłóciły kadrę pedagogiczną, „zagęściły atmosferę” i doprowadziły do rezygnacji dyrektora Łozińskiego ze swojej funkcji i odejścia ze szkoły. Lata 40-te, 50-te i 60-te były dla szkół trudnym okresem. Szkolnictwo borykało się z falą indoktrynizacji i brakiem zaplecza materiałowego. Szkoła przy Młynarskiej ubożeje i traci pozycję wypracowaną przez lata, głownie dzięki dyrektorowi Łozińskiemu. Okres 1950-1970 to czas wielu wydarzeń politycznych, ale też pomysły reform szkolnictwa. Szkoła na Młynarskiej przeszła na „system pracowniany”, tzn. powstały pracownie do poszczególnych przedmiotów, a w roku szkolnym 1950/1951 szkołę opuściła pierwsza klasa absolwentów z uprawnieniami pedagogicznymi. W latach 1952-1954 pracą katechety zaszczycił szkołę ksiądz Jan Twardowski. W roku 1958 szkoła zmieniła nazwę na Liceum Ogólnokształcące im. Józefa Sowińskiego. W tym samym roku odbył się zjazd rocznicowy z okazji 35-lecia istnienia szkoły. W roku 1965 szkole ostatecznie nadano nazwę III Liceum Ogólnokształcącego im. Gen. Sowińskiego. W tym okresie szkoła próbuje odzyskać utraconą pozycję. Podjęto w tym celu szereg inicjatyw, m. in. pogłębianie kultury wśród młodzieży przez spotkania z aktorami, konkursy recytatorskie. Prężnie działał samorząd szkolny opiekujący się kołami zainteresowań. Szkoła osiągała doskonałe wyniki w sporcie oraz czołowe lokaty z olimpiad przedmiotowych, nie tylko w skali stołecznej, ale krajowej. Obecnie szkoła również przoduje w rankingach szkół ponadgimnazjalnych. W murach III Liceum wiedzę zdobywało wielu znanych ludzi, m. in. Wiesław Michnikowski, Jacek Fedorowicz, Agnieszka Fitkau-Perepeczko, Sebastian Cybulski. Szkoła była również sceną dla wielu produkcji filmowych, np. Ferdydurke (1991), Łukasz (1974), Panna Nikt (1996), Kryminalni (2004), Lejdis (2008).