Zespół
Zawartość:
skorowidze, repertoria, akta
Dzieje twórcy:
Instytucja notariatu wzorowana na systemie francuskim została wprowadzona w Księstwie Warszawskim ustawą notarialną z roku 1808. Ustawa określała obowiązki notariuszy jako urzędników publicznych, ustanowionych do przyjmowania aktów i kontraktów, którym strony chciały nadać cechę autentyczności. Organizacja i kompetencje notariatu, oparte na wzorach francuskich przetrwały do r. 1876, czyli wprowadzenia na terenie Królestwa Polskiego ustawy notarialnej dla cesarstwa z roku 1866. Wprowadzono wymóg języka rosyjskiego. Po upływie roku księgi aktowe składane były w archiwum hipotecznym. Wprowadzono tytuł notariuszy przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych oraz notariuszy przy kancelariach hipotecznych sądów pokoju zamiast rejentów okręgowych. Od listopada 1915 roku notariusze zakładali księgi w języku polskim. W roku 1917 Tymczasowa Rada Stanu w przepisach o tymczasowym urządzeniu sądownictwa nakazywała notariuszom urzędowanie na zasadach przepisów tymczasowych. Brak danych o powołaniu i odwołaniu notariusza.
Daty skrajne:
1887-1931
Klasyfikacja:
instytucje ochrony prawa i wymiaru sprawiedliwości
Nazwa twórcy:
Daty:
1887-1931.
Nazwa dawna:
Nazwa obcojęzyczna:
Języki:
rosyjski, polski
Dostępność:
Udostępniany częściowo
Ogółem jednostek archiwalnych:
145
Ogółem opracowanych jednostek archiwalnych:
145
Ogółem jednostek archiwalnych bez ewidencji:
0
Ogółem metrów bieżących
8.3
Ogółem opracowanych metrów bieżących
8.3
Ogółem metrów bieżących bez ewidencji
0.0
Ogółem jednostek archiwalnych:
0
Ogółem plików :
0
Ogółem rozmiar (w MB):
0.0
Ogółem dokumentów
0
Ogółem spraw
0
Ogółem klas
0
Ogółem jednostek archiwalnych:
0.0
Ogółem metrów bieżących:
0.0
Daty skrajne dokumentacji niearchiwalnej:
| Nazwa | Inwentarz skarbowy | Uwagi |
|---|---|---|
| inwentarz książkowy zatwierdzony | Tak | T. 7 cz. 6; 145 ja. ZoSIA |