urodzenia za lata 1817-1820, 1822-1874, małżeństwa za lata 1817-1820, 1822-1874, zgony za lata 1817-1820, 1822-1831, 1833-1874

Obowiązek rejestracji parafialnej ochrzczonych i zaślubionych wprowadzały na ziemiach polskich synody potrydenckie w latach 1579-1602, rejestrację zgonów wprowadzono w 1631 r. W rezultacie księża prowadzili księgi: ochrzczonych, bierzmowanych, zaślubionych, zmarłych i wykazu parafian, a stan ksiąg był kontrolowany przez biskupa w trakcie wizytacji parafii. Następnie, od 1794 r. w zaborze pruskim obowiązkowe rejestry urodzeń, małżeństw i zgonów uzyskały rangę dokumentów publiczno-prawnych, i dalej prowadzili je duchowni. Zostali oni także zobowiązani do sporządzania uwierzytelnionych odpisów aktów; były one przechowane w sądzie I instancji, właściwym dla miejscowości należących do parafii. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 1808 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Jednolity system rejestracji aktów stanu cywilnego dla wszystkich obywateli, niezależnie od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., kiedy powstały urzędy stanu cywilnego.

W zespole zmikrofilmowano 122 j.a. o sygn.: 4-21 (nr O: 23344-23361), 23-101 (nr O: 23362-23440), 102-112 (nr O: 45365-45375), 113-125 (nr O: 45377-45389), 126 (nr O 45376)