1) Repertoria i skorowidze (sygn. 1-5; 1927-1935). 2) Akta notarialne (sygn. 6-39; 1927-1935).

Początkowo działalność notariatu w Prusach opierała się na instrukcji z 1771 r. („Instrukcion für die Notarien in königlich preussischen Provinzen”), przepisach z zbioru praw „Corpus Iuris Fridericiani” z 1781 r. oraz kodeksu „Powszechne prawo krajowe dla państw królewsko-pruskich” („Allgemeines Landrecht für die Königlich Preussischen Staaten”) z 1893 r. Cechą charakterystyczną dla Prus było połączenie notariatu i adwokatury (Anwaltsnotariat) oraz załatwianie czynności dobrej woli równorzędnie przez sądy i notariuszy. Niektóre czynności dobrej woli były wręcz zastrzeżone dla sądów (np. wspólnota majątkowa małżonków, darowizny), w przypadku innych stronom pozostawiono wybór (sąd lub notariusz). Od 1821 r. notariusze mogli podejmować czynności dotyczące nieruchomości. Ustawa notarialna z 1845 r., wraz ze zmianami w 1880 i 1890 r. oraz ustawą o sądownictwie niespornym z 1899 r., rozszerzyły uprawnienia notariuszy, choć nadal niektóre czynności mogły, na żądanie stron, sprawować sądy. Notariusze byli urzędnikami państwowymi mianowanymi przez ministra sprawiedliwości, ale opłacanymi przez klientów. Zakres terytorialny ich działania pokrywał się z terenem właściwości wyższego sądu okręgowego. W przypadku Wielkiego Księstwa Poznańskiego, a później prowincji poznańskiej, były to: od 1817 r. Wyższy Sąd Apelacyjny w Poznaniu (Oberapellationstgericht), od 1849 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu (Apellationsgericht), a od 1 października 1879 r. Wyższy Sąd Okręgowy w Poznaniu (Oberlandesgericht). Do kompetencji notariuszy należało sporządzanie dokumentów związanych z obrotem nieruchomości (kupno-sprzedaż, cesje, przewłaszczenia), sprawy testamentowe i spadkowe, uwierzytelnianie odpisów i dokumentów, sporządzanie różnego rodzaju umów, przyjmowanie weksli do protestu, przechowywanie dokumentów, pieniędzy, kosztowności, czy papierów wartościowych. Pruskie ustawodawstwo obowiązywało na terenie byłego zaboru pruskiego także po odzyskaniu niepodległości. Z powodu braku odrębnej ustawy notarialnej przepisy dotyczące notariatu i notariuszy zamieszczone były w różnych aktach prawnych, w szczególności w ustawie o sądownictwie niespornym z 21 września 1899 r. Wprowadzane zmiany dotyczyły wprowadzenia języka polskiego jako urzędowego (Tygodnik Urzędowy 1919, nr 14, s. 59 oraz nr 70, s. 412) oraz kwalifikacji i procedury mianowania (Dziennik Praw 1919, nr 64, poz. 385 oraz 1921, nr 83, poz. 592). Notariuszy mianował minister sprawiedliwości dożywotnio (rzadko) lub na czas określony. Musiała być to osoba posiadająca kwalifikacje wymagane do sprawowania urzędu sędziowskiego. Nadal można było łączyć stanowisko notariusza i adwokata. Terenem działania był obwód Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Jan Iwański był notariuszem w obwodzie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, a od 1934 r. w obwodzie Sądu Okręgowego w Ostrowie Wielkopolskim z siedzibą w Ostrzeszowie. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 5 stycznia 1927 r., a ostatni 8 sierpnia 1935 r.