Wybory do rad narodowych (Miejskiej i Wojewódzkiej): wytyczne i zarządzenia wyborcze, materiały propagandowe, wykazy członków komisji i kandydatów na radnych, protokoły posiedzeń komisji i głosowania (33 j.a. z 1954; 3 j.a. z 1958; 5 j.a. z 1969).

Polska Rzeczypospolita Ludowa (PRL) była formalnie państwem demokratycznym, w którym wszystkie organy władzy pochodziły z wyborów. Faktycznie system wyborczy zapewniał monopol władzy PZPR i jej satelitom, a wyniki często były fałszowane. Wybory były powszechne, równe, bezpośrednie i tajne. Czynne prawo wyborcze i bierne do rad narodowych miał każdy obywatel, który ukończył 18 lat, kandydat na posła musiał mieć ukończone 21 lat. Wybory zarządzała Rada Państwa. Kraj podzielony był na okręgi wyborcze, w których zgłaszano i rejestrowano listy kandydatów oraz ustalano wyniki wyborów. Do przeprowadzenia głosowania tworzono obwody. Państwowa Komisja Wyborcza, powoływana przez Radę Państwa, ustalała i ogłaszała wyniki wyborów do sejmu oraz nadzorowała wybory do rad narodowych. Prawo zgłaszania kandydatów na posłów i radnych przysługiwało partiom politycznych i organizacjom społecznym, ale utrwalonym zwyczajem było zgłaszanie kandydatów na jednolitych listach Frontu Jedności Narodowej (potem PRON). Prawo wyborcze określone było w konstytucji oraz ordynacjach wyborczych. Ordynacje wyborcze do rad narodowych były uchwalone 25 września 1954 r. (Dz.U., nr 43, poz. 193) oraz 31 października 1957 r. (Dz.U., nr 55, poz. 270 z późn. zm.). Na ich podstawie i aktów wykonawczych w latach 1954-1969 przeprowadzono następujące wybory do rad narodowych różnych szczebli: 5 grudnia 1954 r., 2 lutego 1958 r., 16 kwietnia 1961, 30 maja 1965 r. oraz 14 marca 1969 r.