Kolekcję tworzy dokumentacja wydawanych dowodów osobistych, dotycząca Armanda Godziejewskiego, wchodząca w skład zespołu archiwalnego 767 Urząd Miejski w Mińsku Mazowieckim [1951] 1973-1990 [1999] sygn. 6050. Stanowi przykład dokumentacji powszechnej, jednak bogatej w cenne informacje, zwłaszcza do badań genealogicznych. Obowiązek posiadania dowodu osobistego po raz pierwszy w przepisach pojawił się w 1951 r.. Objęci nim byli wszyscy obywatele polscy mieszkający w kraju, którzy ukończyli 18 rok życia. Wcześniej w latach 1928-1951r. wydawaniem dowodów osobistych zajmowały się urzędy gmin, a w latach 1952–1974 biura ewidencji ludności i dowodów osobistych znajdujące się w strukturze organizacyjnej powiatowych i miejskich Komend Milicji Obywatelskiej. Od 1975 r. zajmują się tym ponownie urzędy gmin. Każdy obywatel starając się o uzyskanie dowodu osobistego, składał wszystkie konieczne dokumenty wraz z wypełnionym wnioskiem i odpowiednią liczbą fotografii w danym urzędzie. Trafiały one do tzw. koperty dowodu osobistego. W kopertach z tego okresu znaleźć można używane wcześniej przedwojenne dokumenty tożsamości, wydawane przez administrację okupacyjną, dokumenty potwierdzające repatriację ze Wschodu lub wywózki na roboty przymusowe czy do obozów koncentracyjnych, a także książeczki wojskowe, metryki potwierdzające stan cywilny lub posiadanie dzieci, zaświadczenia o zameldowaniu lub zatrudnieniu. Armand Godziejewski urodził się 8 marca 1910 roku w Petersburgu. Był synem Edmunda Godziejewskiego i Elfrydy z domu Hagen. Ukończył 3 klasy gimnazjum. Do 1939 r. mieszkał w Ułan Ude (Ułan Ude miasto w Rosji, stolica Buriacji, położone przy ujściu rzeki Udy do Selengi, trzecie co do wielkości miasto wschodniej Syberii, 430 km na północ od Ułan Bator i ok. 130 km od jeziora Bajkał). W czasie okupacji mieszkał na Wołyniu, w Równem przy ul.13 Dywizji nr 42. Był wyznania rzymskokatolickiego, narodowości polskiej, kawaler, z zawodu robotnik. Szeregowiec, więziony w Brześciu. W 1942 r. został wysłany na roboty przymusowe do Niemiec do miejscowości Kiel (Kilonia, niem. Kiel) gdzie pracował jako pomocnik murarza.Po zakończeniu wojny powrócił z obozu w Niemczech i przebywał w Schronisku Braci Albertynów w Warszawie przy. ul. Grochowskiej 194. Od czerwca 1945 r. mieszkał przy ul. Targowej nr 25 i następnie przy ul. Waliców 12 m.34. Zatrudniony był w Hotelu Bristol jako czyściciel obuwia. W 1956 r. mieszkał w miejscowości Gronowo (wieś Granowo w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Krzęcin), od 1958 r .w Cegłowie przy ul. Armii Ludowej 5 w powiecie Mińsk Mazowiecki. Ostanie miejsce zamieszkania to Gostynin i Czarnów.