A. Sprawy kościelne zarządzenia i instrukcje, wybory organów kościelnych, 1895-1932 sygn. 1-4 sprawy synodów, 1891-1899 sygn. 5-8 wizytacje parafii, 1893-1897 sygn. 9-14 sprawozdania o stanie parafii i diecezji, 1892-1898 [1904] sygn. 15-18 tabele statystyczne ochrzczonych, zaślubionych, zmarłych, konfirmowanych, komunikujących, 1893-1895 sygn. 19 propaganda wiary, 1893-1899 sygn. 20-21 opieka duszpasterska, misje wewnętrzne, 1881-1940 sygn. 22-23 fragmenty książek, czasopisma, 1925-1934 sygn. 24-27 rachunkowość, 1878-1889 sygn. 28-29 pomoce kancelaryjne, 1902-1912 sygn. 30-31

Superintendentura, według ordynacji kościelnej z 1535 r., była instytucją Kościoła Ewangelickiego nadzorującą funkcjonowanie parafii na terenie określonej diecezji (archiprezbitariatu). Obejmowaly one obszar jednego lub dwóch powiatów administracyjnych. Na jej czele stał superintendent, zwany wcześniej archiprezbiterem, mianowany przez senat kościelny na wniosek generalnego superintendenta. Sprawował on bezpośredni nadzór nad proboszczami i wspierał ich działalność duszpasterską. Przeprowadzał min. wizytacje kościelne, kierował wyborem proboszczów, sprawował nadzór nad szkolnictwem kościelnym, państwowym i prywatnym w sprawach nauki religii, opiekę nad instytucjami charytatywnymi, zakładami opieki społecznej. Superintendentura olsztyńska została utworzona w 1893 r. z części diecezji lidzbarskiej. W jej skład wchodziło 7 parafii: olsztyńska, biskupiecka, reszelska, bisztynecka, jeziorańska, barczewska i nowowiejska.