1. Księgi urodzeń 1874-1921; 2. Księgi małżeństw 1874-1937; 3. Księgi zgonów 1874-1937;

Powstanie Urzędu Stanu Cywilnego w Runowie było efektem ostrego konfliktu nowo utworzonego cesarstwa (1871) z Kościołem katolickim. Rzecznikiem tzw. walki o kulturę (Kulturkampf) był kanclerz Rzeszy i jednocześnie premier Prus Otto von Bismarck. Jednym z jej elementów było wprowadzenie państwowej rejestracji ruchu naturalnego ludności, urodzeń, zgonów, a także ślubów cywilnych. Najwcześniej wprowadzono nowe ustawodawstwo w Prusach. Na mocy ustawy sejmu pruskiego z 9 III 1874 r. prezesi rejencji we wszystkich prowincjach pruskich zostali zobowiązani do utworzenia na podległych sobie terenach urzędów stanu cywilnego. Placówki te rozpoczęły działalność 1 X 1874 r. Ustawą Sejmu Rzeszy z dnia 6 II 1875 r. świecka rejestracja ruchu naturalnego ludności stała się wiążąca dla całej Rzeszy Niemieckiej. Poszczególny USC działał na terenie jednej lub więcej gmin. W okresie późniejszym pomorskie urzędy, obejmujące swoim zasięgiem niewielkie liczbowo grupy mieszkańców, uległy likwidacji a ich kompetencje przejęły jednostki sąsiednie. Mimo to w ogólnym rachunku w prowincji pomorskiej liczba USC w latach 1874–1944 wzrosła z 679 do 853 placówek. W gminach wiejskich na stanowiska kierownicze wyznaczane były osoby powoływane przez landratów, w miastach przez prezesów rejencji. Osoby duchowne nie mogły pełnić obowiązków urzędników USC. Urzędy stanu cywilnego zostały zobowiązane do prowadzenia ksiąg w trzech seriach: urodzenia, małżeństwa i zgony, sporządzanych w dwóch egzemplarzach: pierwopis (Haupt–Register) i wtóropis (Neben–Register). Ten ostatni po zakończeniu wpisów z danego r. przekazywany był na przechowanie do właściwego Sądu Obwodowego (Amtsgericht). Procedura ta obowiązywała do 1945 r. Pod koniec II wojny światowej władze niemieckie przeprowadziły ewakuację części ksiąg (zwłaszcza pierwopisów) ze wschodnich prowincji w głąb Niemiec. Obecnie przechowywane są one w Standesamt I w Berlinie. Po zakończeniu wojny, na Ziemiach Odzyskanych pozostała stosunkowo duża liczba ksiąg w większości wtóropisów. Niewielką część tych ksiąg, z terenu ówczesnego województwa szczecińskiego, przejęło archiwum szczecińskie, które na początku lat pięćdziesiątych XX w. przekazało je polskim USC. Na podstawie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 1976 r. po stuletnim okresie przechowywania księgi USC sukcesywnie są przekazywane od 1978 r. do AP w Szczecinie.

Zespół częściowo zmikrofilmowany R 1828-1839, 13189-13200 - sygn. 1-4, 6-9, 29-32, 34-37, 57-60, 62-65