Zespół zachowany szczątkowo: Duplikaty z lat 1836, 1896, 2 j.a.

Zasady prowadzenia akta stanu cywilnego w Księstwie Warszawskim określał dekret Fryderyka Augusta z 27 I 1808 r., obowiązujący od 1 V 1808 r., oparty na art. 69 konstytucji z 1807 r. wprowadzającym Kodeks Napoleona. Zadanie to przekazano duchownym wyznania rzymskokatolickiego. Prawo udzielania ślubów cywilnych i rozwodów powierzono prezydentom i burmistrzom. Akta stanu cywilnego obejmowały wówczas wszelkie wyznania. 23 II i 18 III 1809 r. wprowadzono pewne zmiany proceduralne. 13 VI 1825 r. art. 71-142 I księgi Kodeksu Cywilnego dla Królestwa Polskiego wprowadził zasadę połączenia akt stanu cywilnego z metrykami kościelnymi. Postanowieniem księcia namiestnika z 3 XI 1825 r. do spisywania aktów stanu cywilnego dla wyznań niechrześcijańskich (żydów i mahometan) wyznaczeni zostali burmistrzowie lub zastępujący ich urzędnicy. Na skutek tego od 1826 r. akta stanu cywilnego mają charakter wyznaniowy (rejestrują fakty stanu cywilnego określonych wyznań). Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez proboszcza sprawował dziekan danego dekanatu, a jednocześnie księgi te podlegały kontroli władz sądowych. Zapisy w księgach stanu cywilnego początkowo prowadzono w języku polskim, a od 1 I 1868 r. - w języku rosyjskim.