urodzenia za lata 1809-1836, 1838-1842, 1844-1846, 1848-1854, 1857-1870, 1872-1874, małżeństwa za lata 1808-1836, 1838-1842, 1844-1846, 1848-1854, 1857-1870, 1872-1874, zgony za lata 1808-1836, 1838-1842, 1844-1846, 1848-1854, 1857-1870, 1872-1874

Obowiązek rejestracji parafialnej ochrzczonych i zaślubionych wprowadzały na ziemiach polskich synody potrydenckie w latach 1579-1602, rejestrację zgonów wprowadzono w 1631 r. W rezultacie księża prowadzili księgi: ochrzczonych, bierzmowanych, zaślubionych, zmarłych i wykazu parafian, a stan ksiąg był kontrolowany przez biskupa w trakcie wizytacji parafii. Następnie, od 1794 r. w zaborze pruskim obowiązkowe rejestry urodzeń, małżeństw i zgonów uzyskały rangę dokumentów publiczno-prawnych, i dalej prowadzili je duchowni. Zostali oni także zobowiązani do sporządzania uwierzytelnionych odpisów aktów; były one przechowane w sądzie I instancji, właściwym dla miejscowości należących do parafii. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 1808 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Jednolity system rejestracji aktów stanu cywilnego dla wszystkich obywateli, niezależnie od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., kiedy powstały urzędy stanu cywilnego.

W zespole zmikrofilmowano 52 j.a. o sygn.:1-6 (nr O: 25937-25942), 7-14 (nr O: 25944-25951), 17-24 (nr O: 25952-25959), 27 (nr O 25960), 29 (nr O 25961), 32-36 (nr O: 25962-25966), 37-52 (nr O: 25968-25983), 58 (nr O 25943), 59-61 (nr O: 888-890), 62 (nr O 25967), 63 (nr O 895), 64 (nr O 907) oraz zdigitalizowano sygnatury 1-14, 17-24, 27, 29, 32-52, 58, 62