Protokoły spółdzielni za lata 1945-1950 - sygn. 1; rejestr członków - sygn. 2, dziennik główna - sygn. 3

Spółdzielnia budowlana w Zdunach powstała w 1919 roku i działała na podstawie ustawy z dnia 29 października 1920 roku o spółdzielniach /Dz. U. R. P. Nr 111, poz. 733/. Celem spółdzielni miało być zgromadzenie środków i materiałów do przeprowadzenia remontów i budowy nowych obiektów gospodarczych i mieszkalnych na terenie gminy Bąków. Spółdzielnia posiadała swój status uchwalony na Walnym Zgromadzeniu członków a zatwierdzony 28 lipca 1919 roku przez Ministra Przemysłu i Handlu. Władzę spółdzielni, wybieraną przez zgromadzenie, stanowiła rada nadzorcza, składająca się z 6 członków z prezesem Kazimierzem Misiura oraz dwuosobowy zarząd - Józef Minich i Jan Kaferski. Jako osoba prawna, spółdzielnia mogła zaciągać zobowiązania, nabywać i zbywać wszelki majątek oraz być pozywaną. W okresie międzywojennym Spółdzielnia liczyła około 78 członków, przede wszystkim rolników z okolicznych wsi, a kapitał obrotowy jej wynosił około 50 tys. zł. Jej działalność ograniczała się w zasadzie do zaopatrywania członków w cegłę i inne materiały budowlane. Służyło temu uruchomienie w 1923 roku własnej cegielni. Z cegły Spółdzielni wybudowany został Dom Ludowy w Zdunach w 1932 r. Uchwałą zgromadzenia członków w dniu 4 czerwca 1950 roku majątek Spółdzielni Budowlanej w Zdunach przekazany został Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Zdunach. Oprac. Marek Wojtylak

W wyniku lustracji akt w 2003 r. odnaleziono po skontrum 1 j.a., 0,04 mb.; IZA - inwentarz skarbowy