dokument: poświadczenie testamentu 1583 (1 j.a.), akta: Rada miejska: statuty, przywileje, granice miasta, korespondencja Rady Miejskie 1565-1797 (9 j.a.), korespondencja urzędników miejskich 1589 (1 j.a.), majątek miasta 1604-1721 (1 j.a.), spory kompetencyjne i sądowe 1560-1719 (14 j.a.), targi, mosty, pożary 1581-1821 (3 j.a.), sprawy finansowe, podatki, opłaty 1578-1738 (6 j.a.), akta młynów i cechów miejskich 1574-1685 (9 j.a.), sprawy kościelne i wyznaniowe 1554-1809 (16 j.a.), budynki miejskie 1589-1590 (1 j.a.)

Miasto Wołczyn zostało lokowane w 1261 roku na prawie średzkim. Nazwa jaką miało przyjąć brzmiała Fuerstenthal. Administratorem miasta był Cuntzo. Prawdopodobnie od jego imienia pochodzi nazwa Constadt. Polska nazwa miasta ulegała zmianom: Wołczyn, Wałczyn, Wełczyn. Według źródeł niemieckich językiem urzędowym w mieście był język niemiecki. Mieszkańcy Wołczyna zajmowali się rzemiosłem i rolnictwem. Przez miasto prowadził traikt solny Kraków - Wrocław. Wołćzyn stanowił ważny ośrodek tergowy dla sprzedaży skóry i gotowego obuwia. Wyroby skórzane z Wołczyna wywożono na targi w Ostrowie Wielkopolkim i Opolu. W ciągu wieków, miasto kilkakrotnie zmieniało właściela. W latach 1248-1294 Wołczyn należał do księstwa wrocławskiego, 1294-1312 do księstwa głogowskiego, 1312 do księstwa namysłowskiego, 1320 do księstwa oleśnickiego, 1323 do księstwa legnickiego, 1343-1369 do księstwa opolskiego, 1369-1436 do księstwa brzeskiego, 1432-1436 Wołczyn zajęli Husyci pod wodzą Dobka Puchały. Od 1436 właścicielem miasta był książę oleśnicki. W roku 1742 miasto stało się włąsnością państwa pruskiego. W 1820 Wołczyn przyłączono do Górnego Śląska. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Irena Jurkiewicz, Opole 1964]

Repertorium 22 - Repertorium der Stadte Kreuzburg, Pitschen, Konstadt