Dokumenty pergaminowe ulegały często zniszczeniu wskutek działania czynników biologicznych, co było spowodowane m.in. poprzez przechowywanie ich w nieodpowiednich warunkach. Istotne jest również, że pergamin jako materiał pisarski, w średniowieczu był niezwykle kosztowny, dlatego też bardzo często wykorzystywano go wielokrotnie. Dochodziło do powstawania tzw. palimpsestów (z gr. „ponownie ścieram”). Zapisane pergaminowe karty ścierano, lub wywabiano tekst za pomocą mleka, by móc je ponownie zapisać. Z biegiem czasu jednak, wytarty rękopis zaczynał przebijać, stając się ledwo widocznym i nieczytelnym. Wraz z rozwojem nowożytnych nauk o dokumencie, badacze XIX-wieczni próbowali odczytać ten wyblakły tekst stosując rozmaite środki zwane reagensami. Były to różnego rodzaju chemikalia, wśród których najczęściej używano tynktury galasowej (wyciąg z galasu dębowego) oraz tynktury Gioberta (sulfhydrat amoniaku od nazwiska włoskiego chemika), które pędzelkiem lekko nanoszono na wyblakłe miejsca w rękopisie, co miało wywołać ślady wytartego pisma. Substancje te rzeczywiście powodowały, że wyblakły tekst stawał się czytelny, ale tylko przez chwilę. Potem wchodziły one w reakcję z pergaminem, powodując ciemnobrązowe lub ciemnoniebieskie plamy i sprawiły, że pismo stało się niewidoczne i nieczytelne dla późniejszych badaczy. Skutki tej reakcji do dnia dzisiejszego są nieodwracalne, a konserwatorzy są w tej sytuacji bezradni. Reagensy stosowano jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym podczas prób odczytywania wyblakłego pisma pokrywającego pergaminy spoczywające w archiwach państwowych, o czym świadczy Regulamin Pracowni Publicznej z 1919 r. podpisany przez prof. Stefana Ehrenkreutza, zakazujący ich używania. Faktycznie jednak reagensy przestano wykorzystywać prawdopodobnie na krótko przed wybuchem II wojny światowej, a termin ten wyszedł dziś z powszechnego użycia. Karty księgi Metryki Koronnej o numerze MK17 stanowią namacalny przykład zniszczenia pergaminu wskutek użycia reagensów.